De korfbalwereld werd in de eerste speelronde van de Korfbal League getrakteerd op vijf spannende wedstrijden. Bij de start van de competitie is het altijd interessant om te kijken wat de coaches hebben veranderd sinds de laatste keer dat de teams in actie kwamen. Wie heeft een andere rol gekregen in het aanvalsplan? Op welke manier wordt er verdedigd? En waar kies je voor in een spannende slotfase? Een analyse over de verrassende aanvallers van DOS’46, de verdedigende keuzes van Fortuna, en een nieuwe pinchhitter bij HKC.
Rebounders worden aanvallers bij DOS ‘46/VDK Groep
Christian Dekkers en Eline van Veldhuisen waren samen verantwoordelijk voor bijna 40% van de totale doelpuntenproductie van DOS ‘46 vorig seizoen. De eerste hing zijn topkorfbalschoenen aan de wilgen, de tweede viel tijdens het veldseizoen uit met een zware blessure, en dus moesten coaches Henk Jan Mulder en Friso Boode op zoek naar andere manieren om de doelpuntenproductie te verhogen. De terugkeer van Max Malestein helpt uiteraard deels om dit probleem te verhelpen, maar zijn individuele klasse is niet genoeg om het gemis van Dekkers én Van Veldhuisen op te vangen. Er zou gekozen kunnen worden om nog meer te leunen op het aanvallend sterke dameskwartet, maar dat zou het spelbeeld dan weer te eentonig en voorspelbaar maken.
Tegen PKC/Vertom werd duidelijk dat Mulder en Boode kiezen om juist de rol van de heren aan te passen. Mart Vrielink, Leander Zwolle en Jesse de Jong speelden vorig jaar voornamelijk vanuit ondersteunende posities en het grootste deel van de aanvallende kansen die ze namen kwam voort uit de dreiging van de dames en Dekkers. Met andere woorden: kansen uit overnamesituaties, het benutten van het achterveld wanneer de tegenstander risico nam in het voorverdedigen, en kansen in de korfzones na (gewonnen) reboundduels. Het was een deel van de kracht van DOS’46 dat ze de beschikking hadden over drie sterke rebounders die goed gebruik konden maken van het gevaar van hun teamgenoten. Tegen PKC viel echter op dat dezelfde mannen nu een andere rol toebedeeld hebben gekregen. Op het eerste oog was Vrielink/De Jong een verrassende combinatie, aangezien ze vorig seizoen voornamelijk vanuit de korfzone speelden, maar de nieuwe intenties werden al in de eerste minuten duidelijk: de eerste vier dynamische pogingen (dus m.u.v. vrije ballen en strafworpen) in dit vak kwamen allemaal uit handen van het herenduo. Er werd duidelijk gezocht naar kansen vanuit 1-tegen-1-situaties en in het restant van de wedstrijd bleek dit effectief. Jesse de Jong werd topscorer met zeven doelpunten en Mart Vrielink was - voornamelijk in de eerste helft - ook bijzonder efficiënt in zijn nieuwe aanvallende rol.
Als de heren van DOS ‘46 in de buurt van dit niveau kunnen blijven, dan wordt Vrielink/De Jong een gevaarlijke combinatie om tegen te spelen. Beide heren vielen effectief aan en zochten een goede balans tussen het zoeken naar de eigen kansen en het steunen van de dames - en we weten allemaal dat het Nijeveense dameskwartet ook over genoeg aanvallende kwaliteit beschikt. Daarnaast stelt deze samenstelling de coaches in staat om aan de andere kant Zwolle en Malestein naast elkaar te zetten, wat ook in het verleden een effectieve combinatie is gebleken. Voor de Drentenaren is het te hopen dat afgelopen zaterdag geen uitzondering was en dat er nog veel spannende wedstrijden tegen topploegen zullen volgen.
Hoge druk en inzakken bij Fortuna
Fortuna tegen KZ/Keukensale.com was de belangrijkste wedstrijd van het weekend met het oog op de play-offplekken. Beide teams kozen vanaf de start van de wedstrijd ervoor om voor te verdedigen en aan de buitenkant met veel verdedigende druk te spelen. Voor Fortuna een bekend recept, daar is dit al jaar en dag de gehanteerde verdedigende tactiek, terwijl KZ in het verleden ook met enige regelmaat ervoor koos om de eerste aanvalsopzet van de tegenstander te onderbreken door achter te verdedigen. Voor de korfballiefhebber is het natuurlijk smullen wanneer beide teams ervoor kiezen om voor te verdedigen, want het brengt het tempo van de wedstrijd omhoog en levert - in de ogen van velen - ook het mooiste spel op.
Het interessante verschil tussen beide teams was dat Fortuna door de wedstrijd heen beter in staat was om de verdedigende rebound te bemachtigen. Zoals gezegd werd aan beide kanten druk gegeven op alle spelers, maar de ploeg uit Delft leek bewust te kiezen om na het schot in te zakken wanneer Marijn van den Goorbergh en Lars Hoorn de spelers waren die de pogingen namen. Op deze manier werd KZ door de hoge druk van Fortuna wel ver naar de buitenkant gedrukt om de pogingen te nemen, maar kon er alsnog een oneerlijke situatie worden gecreëerd in de rebound. Nik van der Steen en Wouter Wildschut konden - mede door het goede werk van de dames - druk geven op respectievelijk Carlo de Vries en Alwin Out, terwijl Merijn Mensink en Daan Preuninger met hun lengte, timing en sprongkracht de ballen konden pakken (de aanval met nog 15:25 te spelen in de eerste helft is hier een duidelijk voorbeeld van).
Het is niet een tactiek zonder risico, want als KZ het reboundduel wel wint, is het enorm lastig om nog juist te kunnen herstellen tegen Van den Goorbergh en Hoorn, en zeker laatstgenoemde profiteerde hier tijdens de tweede helft meerdere malen van. In de eerste helft had Hoorn het vizier echter nog niet op scherp staan, en het resulteerde erin dat hij zowel in het voorveld als in de rebound moeilijk zijn stempel kon drukken tegen Mensink (die fysiek nog aanweziger lijkt dan tijdens zijn debuutseizoen). Ook tegen Van den Goorbergh is het een risico, aangezien de kans ook bestaat dat hij de ruimte bij de afstandschoten wél benut, dit was voorgaande jaren regelmatig het geval, en dan is het lastig om het vak Out/Van den Goorbergh/Boerhout/Engel te verdedigen.
De combinatie van hoge druk en inzakkende heren is niet nieuw (Olav van Wijngaarden doet dit bijna iedere wedstrijd), maar het blijft behoorlijk lastig om er een effectief aanvalsspel tegenover te zetten. Het laat wederom de meerwaarde zien van sterke, lange, atletische heren die niet alleen in staat zijn om het vuile werk onder de korf te verrichten, maar om ook hoge druk te kunnen geven aan de buitenkant. Het wordt interessant om te zien of Fortuna dit wekelijks zal hanteren, of dat dit een tactische keuze was om gericht het spel van KZ te ontregelen en het schot weg te houden bij de gevaarlijkste aanvallers.
Mark Klop is terug
Bij alles wat de laatste maanden is gezegd en geschreven over HKC/Creon Kozijnen ging het maar over één man: Richard Kunst. Eén van de succesvolste spelers uit de geschiedenis van de Korfbal League, en één van de enige spelers die meer dan 1000 doelpunten achter zijn naam heeft staan. De verwachtingen waren hooggespannen en zeker toen duidelijk werd dat Kunst tegen Blauw-Wit naast ervaren rebounder Eliza Roest zou worden opgesteld, groeide de hoop op een wedstrijd lang aanvallende acties van de man die ooit achttien keer trefzeker was in één wedstrijd. De nieuwe coaches van HKC - Erik van Brenk en Niels Mastijn - hadden voor de slotfase echter een ander plan in gedachten: Kunst in de rebound en Mark Klop in het voorveld.
Klop is een unieke speler binnen de KL en staat al jaren garant voor schitterende acties en bijzonder atletische doelpunten. In het jaar dat HKC promotie naar de KL wist af te dwingen schitterde hij regelmatig en ook in de finale van de Korfbal League 2 destijds scoorde hij twee bijzonder fraaie doelpunten achter elkaar. Vorig jaar nam het aantal speelminuten van de kleine spits echter met de week af toen het rendement op het hoogste niveau uitbleef en werkte hij zijn wedstrijden af in het tweede team. In de eerste wedstrijd van het nieuwe seizoen blijkt echter dat deze coaches voor Klop een andere rol in gedachten hebben: pinchhitter. In een bijzonder spannende slotfase koos HKC voor duidelijkheid door nagenoeg alle schoten te zoeken bij hun spits, en dit sorteerde effect. De eerste poging van de invaller was direct raak en hetzelfde recept kon iedere aanval worden herhaald. Met Kunst in de rebound en afwisselend Jiske van Brenk en Jennifer Schaeffer in de steun werd voortdurend gezocht naar een 1-tegen-1-kans tegen Randell van der Steen (een uitstekende verdediger) en na veel rebounds en veel pogingen besliste Klop de wedstrijd door ook zijn tweede en derde doelpunt te laten noteren.
Het is niet een spelsysteem dat een hele wedstrijd lang kan worden gespeeld, daarvoor is het te voorspelbaar en waarschijnlijk ook te uitputtend voor een spits om zoveel te investeren in iedere doelpoging, maar in slotfases als deze is het ideaal om duidelijkheid te scheppen, een sterke rebound te verzorgen, en de kansen te laten nemen door iemand die keer op keer iets weet te creëren. HKC heeft hiermee laten zien de discipline te hebben om een wedstrijd op een gecontroleerde wijze over de streep te trekken. Uiteraard mogen de rollen van Kunst, Van Brenk en Schaeffer hier niet onderbelicht blijven, maar na een lang, teleurstellend jaar kon Mark Klop eindelijk weer doen waar hij zo goed in is: voor het oog van de uitbundige HKC-supporters de spotlight nemen en doelpunten maken.
Mark van der Wijk
